Villa Strassburger Deauville 27-03-2017
Categorie: Reisbeelden
Gebouw aan zee
Gozo, voorjaar 2018
The Marianne North Gallery
”…even tracing involves eyeballing… “ Richard Wollheim
The Kew Bookshop
Ode aan de onbekende boer.
De visuele verwarring, de schijnbare onoverzichtelijkheid doet hier zijn werk. De koeien deinzen er voor terug en ik blijf maar kijken.
Deze snapshots van fragmenten van de omheining van een bergweitje tonen het resultaat van een proces dat al jaren speelt en nog steeds niet ten einde lijkt.
Met voorhanden zijnde materialen is geknoopt, gevlochten, gebogen of zijn met spijkers en krammen elementen aan elkaar bevestigd.
Draad is roestig, hout is verweerd en de stro touwtjes hebben een opvallend kleurtje.
Maar wat echt telt zijn de eigenschappen die een passende indeling van de ruimte tussen de paaltjes mogelijk maken, en die er toe bijdragen dat het geheel blijft staan.
We vermoeden overwegingen, zien het gevolg van de uiteindelijke keuzes.
Wat te doen met het stuk draad dat nog rest? De roestige spijker die geen functie meer heeft? Moet er nu gehandeld worden of kijken we het nog even aan?
Draagt de draad het paaltje of het paaltje de draad? Of houden ze elkaar overeind.
Land art in optima forma.
De golf.
Landschap
Rome.
Rome koestert zijn wolven.
Rome is genieten. Genieten van wat de mens zoal in de loop der tijden heeft gemaakt en nagelaten. Musea, paleizen, kerken, pleinen, zuilen, fonteinen, beelden, schilderijen, fresco’s, mozaïeken, plafondschilderingen, muurdecoraties, grafmonumenten. Soms in volle glorie, vaak ook getekend door de tijd.
Even geen natuur dus. Geen camera. Wel m’n telefoon. Navigeren en fotograferen in één. Gemak dient de toerist.
Maar die telefoon begint wel ook prompt te zoemen. Henk belt. Uit Nederland. Weet je misschien waar de spreeuwen hun slaapplaats hebben dit najaar? Geen idee.
Maar als ik kijk naar de aantallen die tegen het invallen van de avond zich hier boven mijn hoofd verzamelen, dan vraag ik me af of er wel spreeuwen zijn in Nederland.
Waar we ook komen, in de omgeving van het theater van Marcellus, of op de begraafplaats Campo Verano. Spreeuwen, spreeuwen, spreeuwen.
Zelfs op de kastdeurtjes in de Vaticaanse musea.
Maar er is veel meer in Rome. Wat een lustoord voor wie van beelden houdt. Rome laat zich helaas, of gelukkig misschien wel, niet vastleggen in een plat en rechthoekig kader. Ik kan het weten, want een kleine twee weken heb ik er bijna onafgebroken snapshots gemaakt van wat zich aandiende.
Deze indrukken zijn te zien op:
Huis aan zee.