Onze honden
Categorie: Bronnen van inspiratie
Rome.
Rome koestert zijn wolven.
Rome is genieten. Genieten van wat de mens zoal in de loop der tijden heeft gemaakt en nagelaten. Musea, paleizen, kerken, pleinen, zuilen, fonteinen, beelden, schilderijen, fresco’s, mozaïeken, plafondschilderingen, muurdecoraties, grafmonumenten. Soms in volle glorie, vaak ook getekend door de tijd.
Even geen natuur dus. Geen camera. Wel m’n telefoon. Navigeren en fotograferen in één. Gemak dient de toerist.
Maar die telefoon begint wel ook prompt te zoemen. Henk belt. Uit Nederland. Weet je misschien waar de spreeuwen hun slaapplaats hebben dit najaar? Geen idee.
Maar als ik kijk naar de aantallen die tegen het invallen van de avond zich hier boven mijn hoofd verzamelen, dan vraag ik me af of er wel spreeuwen zijn in Nederland.
Waar we ook komen, in de omgeving van het theater van Marcellus, of op de begraafplaats Campo Verano. Spreeuwen, spreeuwen, spreeuwen.
Zelfs op de kastdeurtjes in de Vaticaanse musea.
Maar er is veel meer in Rome. Wat een lustoord voor wie van beelden houdt. Rome laat zich helaas, of gelukkig misschien wel, niet vastleggen in een plat en rechthoekig kader. Ik kan het weten, want een kleine twee weken heb ik er bijna onafgebroken snapshots gemaakt van wat zich aandiende.
Deze indrukken zijn te zien op:
Kijkgenot.
Een paar uurtjes visuele wellust. Er op los met je cameraatje. Volop plezier en ook nog eens heel inspirerend. Combinaties zoeken, details isoleren, documenteren, heerlijk om je heen fotograferen. Daarvoor ben je aan het juiste adres bij de Verbeke foundation. Hier een greep uit mijn verzameling snapshots gemaakt tijdens een bezoek op 17 juni 2011. Beeldfragmenten die de herinnering mee gestalte geven.
Kijkcijfers. (Voor wat ze waard zijn.)
Meest bekeken. Best bekeken.
Hier twee foto’s uit mijn FLICKR Photostream die elk op eigen wijze anderen ter inspiratie hebben gediend.
Dit reebokje, fris, attent, vitaal, nog een laatste achteloze blik over de schouder alvorens definitief op te gaan in de sprookjesachtige boekweit, als een metafoor van weemoed, heeft een plek gevonden in het wereldje van vooral jeugdige beeldbloggers. En is inmiddels meer dan 66000 keer geknipt en geplakt.
Dit imponerend edelhert, demonstratief het beeld binnen stappend, werd het beginpunt van een intensief en individueel schilder avontuur. Na lang en aandachtig kijken, veel wikken en wegen, weghalen en weer toevoegen resulteerde deze bewonderenswaardige benadering in een zeer doorwrochte persoonlijke interpretatie.
