Tot de mist is opgetrokken.
“Vannacht vorst aan de grond. Morgen overdag zonnige perioden. In de ochtend lokaal kans op mistbanken.”
Komt de weerman met dit soort voorspellingen, dan is het zaak de volgende dag vroeg op pad te zijn.
De meidoornstruikjes waren me al eerder opgevallen vanwege het fraaie lijnenspel van de nog kale vertakking. Maar, vluchtig gezien vanuit de auto in het voorbijgaan, dichten we het landschap soms een schoonheid toe, die nogal eens tegenvalt wanneer we uitstappen en met wat meer aandacht kijken.
De rommelige resten van een recentelijk gerooid bos in de achtergrond waren hier niet echt een verrijking. Nu, met de aangekondigde mist, moesten we nog maar eens een kijkje nemen. En jawel, prima sfeer.
We prikken het statief stevig in de grond. De 24 – 70 lens geeft hier voldoende speelruimte i.v.m. de te maken composities. Draadontspanner. ISO laag en diafragma klein, want we willen de vertakking lekker scherp en hoe minder ruis hoe beter. Standpunt kiezen en beelduitsnede bepalen. Spiegel omhoog en belichten. (In dit geval 5 sec.) En de basis voor de foto is daar.
Zo onderzoeken we al fotograferend ons onderwerp. Wat naar links, naar rechts, wat verder weg, wat hoger, wat lager. Staand beeld, liggend beeld. Diafragma wat verder open. En dat allemaal tot de mist is opgetrokken.
Tijdens de nabewerking blijkt kleur niet veel toe te voegen, sterker, omzetting in zwart wit versterkt het grafische karakter van dit beeld. En door het vierkant aan te snijden, bevalt de compositie me ook beter.
Steenuil.
