Rome.
Rome koestert zijn wolven.
Rome is genieten. Genieten van wat de mens zoal in de loop der tijden heeft gemaakt en nagelaten. Musea, paleizen, kerken, pleinen, zuilen, fonteinen, beelden, schilderijen, fresco’s, mozaïeken, plafondschilderingen, muurdecoraties, grafmonumenten. Soms in volle glorie, vaak ook getekend door de tijd.
Even geen natuur dus. Geen camera. Wel m’n telefoon. Navigeren en fotograferen in één. Gemak dient de toerist.
Maar die telefoon begint wel ook prompt te zoemen. Henk belt. Uit Nederland. Weet je misschien waar de spreeuwen hun slaapplaats hebben dit najaar? Geen idee.
Maar als ik afga op de aantallen die tegen het invallen van de avond zich hier boven mijn hoofd verzamelen, dan vraag ik me af of er wel spreeuwen zijn in Nederland.
Waar we ook komen, in de omgeving van het theater van Marcellus, of op de begraafplaats Campo Verano. Spreeuwen, spreeuwen, spreeuwen.
Zelfs op een kastdeurtje in de Vaticaanse musea.
Maar er is veel meer in Rome. Wat een lustoord voor wie van beelden houdt. Rome laat zich helaas, of gelukkig misschien wel, niet vastleggen in een plat en rechthoekig kader. Ik kan het weten, want een kleine twee weken heb ik, ach arme, bijna onafgebroken snapshots gemaakt van wat zich aandiende.
Het resultaat is te zien op:
